Ο ιατρός Γεώργιος Κέκος, κατέχει απόλυτη εξειδίκευση στις παθήσεις του θυρεοειδούς αδένα. Πραγματοποιεί με άψογο τρόπο όλες τις σύγχρονες μεθόδους διάγνωσης και θεραπείας του θυρεοειδούς, που περιγράφονται στην παρούσα σελίδα. Έχει μεγάλη εμπειρία στην αντιμετώπιση των θυρεοειδικών παθήσεων, εφαρμόζοντας εξατομικευμένα σε κάθε ασθενή την κατάλληλη θεραπεία.
Εμπιστευθείτε το πρόβλημα σας για μια αποτελεσματική και οριστική διευθέτηση με σύγχρονες μεθόδους θεραπείας, σύμφωνα με τις αρχές της χειρουργικής επιστήμης, που βασίζονται σε επιστημονικές αποδείξεις (Evidence Based Surgery). Η υψηλή μας επιστημονική κατάρτιση και η πολύχρονη εμπειρία εγγυώνται την άριστη λύση με ανώδυνο τρόπο και χωρίς ταλαιπωρία.
Ο ιατρός δέχεται και εξετάζει τους ασθενείς στο ιατρείο του, επί της οδού Κερασούντος, αριθμός 4, στην Αθήνα. Συνεργάζεται με όλες τις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες και, όταν χρειάζεται, νοσηλεύει τους ασθενείς σε σύγχρονες ιδιωτικές κλινικές που είναι συμβεβλημένες και με το ΕΟΠΥΥ.
Για περισσότερες πληροφορίες επικοινωνήστε μαζί μας στο τηλέφωνο
2107486937
Οι χειρουργικές παθήσεις του θυρεοειδούς είναι συχνές στην τρέχουσα κλινική πράξη και το θεραπευτικό αποτέλεσμα είναι συνυφασμένο με τις γνώσεις από την εμβρυολογία, την ανατομία, την φυσιολογία και την φαρμακολογία του οργάνου. Η χειρουργική τεχνική απαιτεί ιδιαίτερη έμφαση στην ανατομία της περιοχής, ώστε να προληφθούν ή να μειωθούν οι επιπλοκές.
Ο θυρεοειδής είναι ένας αδένας σχήματος ασπίδας που βρίσκεται στον πρόσθιο τράχηλο. Οι βρογχοκήλες (goiters από την λατινική λέξη guttur, λαιμός), που ορίζονται ως παθολογική διόγκωση του θυρεοειδούς αδένα, έχουν αναγνωρισθεί από το 2700 π.Χ. παρά το γεγονός ότι δεν είχε αναγνωριστεί ο θυρεοειδής αδένας έως και την περίοδο της Αναγέννησης. Το 1619, ο Hieronymus Fabricus ab Aquapendente ανακάλυψε ότι οι βρογχοκήλες προέρχονταν από τον θυρεοειδή αδένα. Ο όρος θυρεοειδής αδένας (από την ελληνική λέξη θυρεός – ασπίδα), αποδίδεται ωστόσο από τον Thomas Wharton στην Αδενογραφία του (1656). Το 1776 ο θυρεοειδής είχε ταξινομηθεί από τον Albrecht νοn Haller ως αδένας χωρίς πόρους και σε αυτό είχαν αποδοθεί ποικίλες λειτουργίες, μεταξύ των οποίων η ύγρανση του λάρυγγα, δράση ως δεξαμενή αίματος για την συνεχή παροχή αίματος στον εγκέφαλο και ως όργανο για την καλύτερη αισθητική των γυναικείων λαιμών. Το καμένο φύκι είχε θεωρηθεί η αποτελεσματικότερη θεραπεία για τις βρογχοκήλες, επειδή ήταν πλούσιο σε ιώδιο.
Οι πρώτες περιγραφές χειρουργικής επέμβασης του θυρεοειδούς στην θεραπεία της βρογχοκήλης έγιναν από τον Roger Frugardi το 1170. Ως απάντηση στην αποτυχία της θεραπείας με φάρμακα, εισήγαγαν δύο ράμματα (setons) βαθιά μέσα στην βρογχοκήλη στις σωστές γωνίες, τα οποία συσφίγγονταν δυο φορές την ημέρα μέχρις ότου η βρογχοκήλη να διαχωριστεί. Το ανοικτό τραύμα το φρόντιζαν με καυστική πούδρα και το άφηναν να επουλωθεί.
Η πρώτη δημοσιευμένη θυρεοειδεκτομή πραγματοποιήθηκε το 1791 στο Παρίσι από τον Pierre-Joseph Desault. Μέχρι τον 20o αιώνα οι περισσότεροι ασθενείς που υποβάλλονταν σε θυρεοειδεκτομή κατέληγαν λόγω αιμορραγίας ή λοίμωξης. Πράγματι, η περιεγχειρητική θνητότητα έφτανε στο 40% στα μέσα του 19ου αιώνα. Μόνο μετά το 1840, με την εισαγωγή της αντισηψίας, της αιμόστασης και της γενικής αναισθησίας, η θυρεοειδεκτομή κατέστη ασφαλής. Στα τέλη του 19ου αιώνα, δύο αξιόλογοι χειρουργοί έφεραν επανάσταση στην θεραπεία των παθήσεων του θυρεοειδούς. Αυτοί ήταν ο Emil Theodor Kocher (1841-1917) από την Βέρνη της Ελβετίας, και ο C.A. Theodor Billroth (1829-1894), οι οποίοι ίδρυσαν περιώνυμες χειρουργικές κλινικές στην Ευρώπη και πραγματοποίησαν απίστευτα μεγάλο αριθμό εγχειρήσεων. Με την επινόηση καινοτόμων χειρουργικών τεχνικών σε συνδυασμό με τις προόδους της αναισθησίας και αντισηψίας πέτυχαν εντυπωσιακά χειρουργικά αποτελέσματα, που βελτίωσαν με θεαματικό τρόπο την ασφάλεια και την αποτελεσματικότητα της χειρουργικής θεραπείας των κακοήθων και καλοήθων παθήσεων του θυρεοειδούς.
Ωστόσο, επειδή οι ασθενείς μετά από τις επεμβάσεις του θυρεοειδούς επιβίωναν για πολλά χρόνια, ανεφύησαν καινοφανή προβλήματα και θέματα. Μετά την ολική θυρεοειδεκτομή, οι ασθενείς και ειδικά τα παιδιά, γινόταν μυξοιδηματικοί με χαρακτηριστικά κρετίνου. Ο Kocher χρησιμοποίησε τον όρο «καχεξία μετά από αφαίρεση του θυρεοειδούς» για να περιγράψει αυτή την κατάσταση και αρχικά λανθασμένα, την απέδωσε στο εγχειρητικό τραύμα της τραχείας, που προκαλούσε χρόνιο υποαερισμό και υποοξυγοναιμία. Ο Felix Semon εισηγήθηκε ότι το μυξοίδημα οφείλονταν στην απώλεια της λειτουργίας του θυρεοειδούς, άποψη η οποία αντιμετωπίστηκε αρχικά με σκεπτικισμό. Το μυξοίδημα πρωτοθεραπεύτηκε επιτυχώς το 1891 από τον George Murray, ο οποίος χρησιμοποίησε υποδόρια ένεση με τμήμα θυρεοειδούς προερχόμενου από πρόβατο. Αργότερα ο Edward Fox απέδειξε ότι η από του στόματος θεραπεία είναι εξίσου αποτελεσματική.
Στις ΗΠΑ, ο William Halsted συνέχισε την παράδοση της βελτίωσης των χειρουργικών τεχνικών θυρεοειδεκτομής στα 1880, και σχεδίασε ακόμα και χειρουργικά εργαλεία για την επέμβαση. Αυτός ήταν ο πρώτος χειρουργός που αποφάνθηκε ότι τα μετεγχειρητικά αποτελέσματα ήταν απόλυτα συνυφασμένα με την εγχειρητική τεχνική. Οι Charles Mayo, George Grile και Frank Lahey συνέχισαν με την σειρά τους τις προσπάθειες για μείωση της θνητότητας και της νοσηρότητας της θυρεοειδεκτομής, προσφέροντας σημαντικές ιατρικές υπηρεσίες, ειδικά στην αντιμετώπιση της νόσου Graves. Ο Ε.Τ. Kocher ήταν υπερβολικά επιμελής και ακριβής, χειρουργώντας αργά σε ένα αναίμακτο πεδίο και τις πιο πολλές φορές αφαιρούσε ολόκληρο τον θυρεοειδή αδένα. Οι ασθενείς του μετεγχειρητικά ανέπτυσσαν συχνά μυξοίδημα αλλά σπάνια υπέφεραν από τις συνέπειες του τραυματισμό του λαρυγγικού νεύρου ή από μετεγχειρητική τετανία. Αντίθετα, ο Billroth χειρουργούσε με μεγάλη ταχύτητα και με επεδείκνυε λιγότερο ενδιαφέρον για την αιμορραγία. Συχνά αφαιρούσε τους παραθυρεοειδείς αδένες και άφηνε περισσότερο υπολειπόμενο θυρεοειδικό ιστό. Για τους λόγους αυτούς, μετεγχειρητικά αντιμετώπιζε πολύ συχνά συμπτωματολογία υποπαραθυρεοειδισμού αλλά σπάνια μυξοίδημα. Το 1909, ο Ε.Τ. Kocher βραβεύτηκε με το βραβείο Νόμπελ ιατρικής «ως αναγνώριση του έργου του πάνω στην φυσιολογία, παθολογία και χειρουργική του θυρεοειδούς αδένα».
Καθοριστικής σημασίας γεγονότα που συντελέστηκαν κατά τον 20ο αιώνα, σε μικρό χρονικό διάστημα μεταξύ τους, ήταν η κατανόηση της διαταραγμένης φυσιολογίας, συμπεριλαμβανομένων του υποθυρεοειδισμού και του υπερθυρεοειδισμού του καρκίνου του θυρεοειδούς, των εξελίξεων στην απεικόνιση, την επιδημιολογία και πιο πρόσφατα, των ελάχιστα επεμβατικών διαγνωστικών και χειρουργικών τεχνικών. Με τον τρόπο αυτό η διάγνωση και θεραπεία των παθήσεων του θυρεοειδούς έγιναν ταχείες, οικονομικές, ασφαλείς αποτελεσματικές και λιγότερο νοσηρές.