Ο ιατρός Γεώργιος Κέκος, με απόλυτη εξειδίκευση στις παθήσεις χοληφόρων, πραγματοποιεί με άψογο τρόπο όλες τις σύγχρονες μεθόδους θεραπείας των παθήσεων των χοληφόρων, που περιγράφονται στην ενότητα. Έχει μεγάλη εμπειρία στην αντιμετώπιση των χοληφόρων εφαρμόζοντας εξατομικευμένα σε κάθε ασθενή την κατάλληλη θεραπεία.
Εμπιστευθείτε μας το πρόβλημα των χοληφόρων σας για μια αποτελεσματική και οριστική διευθέτηση με σύγχρονες μεθόδους θεραπείας, σύμφωνα με τις αρχές της χειρουργικής επιστήμης, που βασίζονται σε επιστημονικές αποδείξεις (Evidence Based Surgery). Η υψηλή μας επιστημονική κατάρτιση και η πολύχρονη εμπειρία εγγυώνται την άριστη λύση με ανώδυνο τρόπο και χωρίς ταλαιπωρία.
Ο ιατρός δέχεται και εξετάζει τους ασθενείς στο ιατρείο του, επί της οδού Κερασούντος, αριθμός 4, στην Αθήνα. Συνεργάζεται με όλες τις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες και, όταν χρειάζεται, νοσηλεύει τους ασθενείς σε σύγχρονες ιδιωτικές κλινικές που είναι συμβεβλημένες και με το ΕΟΠΥΥ.
Για περισσότερες πληροφορίες επικοινωνήστε μαζί μας στο τηλέφωνο
2107486937
Ως χοληφόρο συρίγγιο ορίζεται η παθολογική επικοινωνία των χοληφόρων αγγείων με τον πεπτικό σωλήνα ή μεταξύ τους. Το συχνότερο αίτιο είναι η λιθίαση (90%) και σπανιότερα το πεπτικό έλκος (6%) ή κάποιο νεόπλασμα, τραύμα, συγγενής ανωμαλία κ.ά. (4%). Αυτά τα συρίγγια αφορούν συχνότερα τη χοληδόχο κύστη (90%) και σπανιότερα τον χοληδόχο πόρο, ενώ από την πλευρά του πεπτικού σωλήνα το τμήμα που συχνότερα εμπλέκεται στο σχηματισμό του συριγγίου είναι το δωδεκαδάκτυλο (70-80%) και ακολουθούν το παχύ έντερο (20-25%, δεξιά κολική καμπή ή εγκάρσιο κόλον,) και το στομάχι (25%). Στο γενικό πληθυσμό αναμένεται ότι σε ποσοστό 13% των ασθενών με λιθιασική νόσο των χοληφόρων θα αναπτυχθεί κάποιο συρίγγιο μεταξύ των χοληφόρων και του πεπτικού σωλήνα.
Ανάλογα με τις συμμετέχουσες στον σχηματισμό του συριγγίου επιμέρους ανατομικές δομές, τα συρίγγια των χοληφόρων χαρακτηρίζονται στις ακόλουθες μορφές: α) χολοκυστοδωδεκαδακτυλικά, β) χολοκυστοκολικά, γ) χολοκυστογαστρικά και δ) χοληδοχοδωδεκαδακτυλικά. Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα κλινική οντότητα είναι τα συρίγγια μεταξύ της χοληδόχου κύστης και του κοινού ηπατικού ή του χοληδόχου πόρου (χολοχολικά συρίγγια).
Ο αιτιοπαθογενετικός μηχανισμός δημιουργίας των συριγγίων των χοληφόρων έχει ως βασική συνιστώσα τη φλεγμονή (εξαιτίας λίθου, έλκους ή νεοπλάσματος). Η φλεγμονή αυτή οδηγεί σε διάτρηση του ενός ανατομικού στοιχείου προς ένα άλλο παρακείμενο όργανο με το οποίο εφάπτεται και την εγκατάσταση επικοινωνίας μεταξύ των δύο γειτονικών ανατομικών δομών. Τυπικό παράδειγμα αποτελεί εκείνο του σχηματισμού του χολοκυστοδωδεκαδακτυλικού συριγγίου. Συνήθως ένας μεγάλος λίθος στον πυθμένα της χοληδόχου κύστης προκαλεί τοπική φλεγμονή και νέκρωση του τοιχώματος, η οποία επεκτείνεται στο παρακείμενο και σε επαφή με τον πυθμένα της χοληδόχου κύστης δωδεκαδάκτυλο. Καταληκτικά δημιουργείται επικοινωνία μεταξύ της χοληδόχου κύστης και του δωδεκαδακτύλου, διαμέσου της οποίας ο λίθος διολισθαίνει προς τον πεπτικό σωλήνα, εγκαταλείποντας ένα χολοκυστοδωδεκαδακτυλικό συρίγγιο. Ενδέχεται ο λίθος που θα περάσει από τη χοληδόχο κύστη προς τον πεπτικό σωλήνα να έχει τέτοιο μέγεθος (>3cm) που, κατά την προώθησή του προς τη περιφέρεια, να μην μπορέσει να διέλθει κάποιο στενό τμήμα του εντέρου (όπως είναι ο τελικός ειλεός στο 70% των περιπτώσεων και το σιγμοειδές ή κάποιο άλλο σημείο της νήστιδας ή του ειλεού) και έτσι να προκληθεί ειλεός από χολόλιθο. Το σημείο της απόφραξης μπορεί να βρίσκεται ακόμα και στο δωδεκαδάκτυλο, συνήθως στον βολβό, οπότε δημιουργείται υψηλός ειλεός. Η σπάνια αυτή κατάσταση αποτελεί το σύνδρομο Bouveret.
Τα συρίγγια των χοληφόρων ενδέχεται να σχηματίζονται μεταξύ των χοληφόρων αγγείων, δηλαδή να πρόκειται για μια επικοινωνία μεταξύ της χοληδόχου κύστης και κοινού ηπατικού ή χοληδόχου πόρου. Αυτά τα συρίγγια ονομάζονται χολοχολικά συρίγγια. Και στις περιπτώσεις αυτές ο μηχανισμός δημιουργίας είναι ο ίδιος. δηλαδή κάποιος λίθος σφηνωμένος είτε στον κυστικό πόρο (που ακολουθεί παράλληλη και κοντινή πορεία προς τον κοινό ηπατικό πόρο) είτε στον θύλακο του Hartmann (που σχεδόν πάντα εφάπτεται του χοληδόχου πόρου) προκαλεί τοπική φλεγμονή και νέκρωση πρώτα του τοιχώματος της χοληδόχου κύστης και στη συνέχεια του εξωηπατικού χοληφόρου αγωγού, δημιουργώντας έτσι μια επικοινωνία μεταξύ τους, διαμέσου της οποίας θα διέλθει ο χολόλιθος προς τον κοινό ηπατικό ή τον χοληδόχο πόρο. Η ξεχωριστή αυτή επικοινωνία αποτελεί το σύνδρομο Mirizzi τύπου II και σχεδόν πάντοτε συνοδεύεται από αποφρακτικό ίκτερο. Υπάρχει και το σύνδρομο Mirizzi Τύπου I, στο οποίο ο σφηνωμένος στον κυστικό πόρο ή στον θύλακο του Hartmann λίθος απλά πιέζει τον κοινό ηπατικό ή τον χοληδόχο πόρο και προκαλεί αποφρακτικό ίκτερο, χωρίς να υπάρχει επικοινωνία (συρίγγιο) μεταξύ τους.
Κλινική εικόνα
Η κλινική εικόνα των ασθενών με συρίγγια των χοληφόρων χαρακτηρίζεται από τη συμπτωματολογία της βασικής νόσου (π.χ. της χολολιθίαση ή του πεπτικού έλκους) και των επιπλοκών της (χολαγγειίτιδα, ίκτερος). Στα χολοπεπτικά συρίγγια παθογνωμονικό διαγνωστικό εύρημα αποτελεί η παρουσία αέρα στα ενδο- ή/και εξωηπατικά χοληφόρα, που συνήθως απεικονίζεται στην αξονική τομογραφία ή ακόμη και στην απλή ακτινογραφία άνω κοιλίας. Τα χολοχολικά συρίγγια διαγιγνώσκονται με την MRCP ή την ERCP, που βέβαια γίνονται επί αναλόγων ενδείξεων. Στην πλειονότητα των περιπτώσεων, τόσο τα χολοπεπτικά όσο και τα χολοχολικά συρίγγια, διαγιγνώσκονται στο χειρουργείο κατά την πορεία της εγχείρησης που γίνεται για τη βασική νόσο (π.χ. λιθίαση, πεπτικό έλκος). Στις περιπτώσεις ειλεού από χολόλιθο, η κλινική εικόνα και τα απεικονιστικά ευρήματα του αποφρακτικού ειλεού συνδυάζονται με την ύπαρξη αέρα στα χοληφόρα, που είναι εμφανές στην απλή ακτινογραφία κοιλίας, που γίνεται στα πλαίσια της διαγνωστικής διερεύνησης του ειλεού. Πολλές φορές στην ακτινογραφία είναι ορατός και ο ακτινοσκιερός χολόλιθος που φράσσει το έντερο.
Θεραπεία
Η θεραπεία των συριγγίων των χοληφόρων είναι κατά βάση χειρουργική και κατά κανόνα πραγματοποιείται μεε ανοικτή χειρουργική προσπέλαση. Η χειρουργική επέμβαση περιλαμβάνει τη χολοκυστεκτομή, το διαχωρισμό των ανατομικών στοιχείων που συμμετέχουν στον σχηματισμό του συριγγίου και συρραφή του στομίου του συριγγίου στον αυλό του γαστρεντερικού σωλήνα (δωδεκαδάκτυλο ή στομάχι ή λεπτό ή παχύ έντερο). Στα χολοχολικά συρίγγια, μετά τη χολοκυστεκτομή τοποθετείται σωλήνας Kehr στο στόμιο του συριγγίου στον κοινό ηπατικό ή τον χοληδόχο πόρο ή γίνεται χολοεντερική αναστόμωση πάνω από το επίπεδο του στομίου του συριγγίου. Επισημαίνεται η τεταμένη προσοχή που απαιτείται κατά τη διάρκεια της εγχείρησης για την αντιμετώπιση ενός χολοχολικού συριγγίου, καθόσον ο κίνδυνος πρόκλησης τραυματικής κάκωσης ή επιδείνωσης του προβλήματος είναι ιδιαίτερα σημαντικός. Τα συρίγγια που σχηματίζονται μεταξύ χοληδόχου πόρου και δωδεκαδακτύλου εντοπίζονται κατά κανόνα ακριβώς πάνω από τη θηλή του Vater. Μετά τη δίοδο του λίθου διαμέσου του συριγγίου προς το δωδεκαδάκτυλο και επειδή η διάμετρος του είναι πάντα γύρω στο 1 cm, η περαιτέρω πορεία του μέσα στον πεπτικό σωλήνα θα είναι ανεμπόδιστη και δεν θα υπάρξει πρόβλημα για την αποβολή του από το ορθό. Το υπάρχον συρίγγιο, αν δεν προκαλέσει στο μέλλον επεισόδια χολαγγειΐτιδας, δεν απαιτεί κάποια θεραπευτική αντιμετώπιση. Σε διαφορετική περίπτωση γίνεται μια σχετικά ευρεία ενδοσκοπική σφιγκτηροτομή ή μια χολοεντερική αναστόμωση με ελεύθερη έλικα κατά Roux en Y.