Τα περισσότερα νεοπλάσματα της ενδοκρινούς μοίρας του παγκρέατος απεκκρίνουν μία ή περισσότερες ορμόνες και συνδέονται με χαρακτηριστικά κλινικά σύνδρομα. Παρ’ όλα αυτά, μετά το ινσουλίνωμα, ο πιο συχνός νησιδιακός όγκος είναι το μη λειτουργικό νησιδιακό νεόπλασμα.
Αποτελούν το 15% περίπου των νησιδιακών παγκρεατικών όγκων και δεν προκαλούν ορμονικά σύνδρομα.. Όλοι σχεδόν εκκρίνουν χρωμογρανίνες Α και Β. Πολλοί από αυτούς εκκρίνουν ΡΡ, ουσία Ρ, χοριακή γοναδοτροπίνη και μοτιλίνη. Είναι ευμεγέθεις (5-10 εκ) και συνηθέστερα απαντώνται στην κεφαλή και την ουρά του παγκρέατος. Οπωσδήποτε όμως αναπτύσσονται βραδέως. Εκδηλώνονται με συμπτωματολογία συμβατή με χωροκατακτητική εξεργασία του παγκρέατος.
Ασθενείς με μη λειτουργικούς όγκους νησιδίων καθυστερούν να προσφύγουν για βοήθεια στο γιατρό, στον οποίο τελικά προσέρχονται εξαιτίας συμπτωμάτων από το μέγεθος του όγκου. Οι περισσότεροι από αυτούς τους όγκους είναι κακοήθεις και έχουν ήδη δώσει μεταστάσεις όταν τίθεται η διάγνωση. Οι μη λειτουργικοί νησιδιακοί όγκοι ανευρίσκονται επίσης σε συνδυασμό με άλλα πολλαπλά νεοπλασματικά σύνδρομα, όπως είναι το σύνδρομο von Hippel-Lindau. Κοιλιακός πόνος και ίκτερος αποτελούν τα συνήθη αρχικά συμπτώματα και είναι μηχανικό αποτέλεσμα από την πίεση της μάζας του όγκου. Θεραπεία εκλογής είναι η χειρουργική εκτομή, όταν αυτή είναι δυνατή. Η εξαίρεση του όγκου είναι εφικτή στο 20% περίπου των περιπτώσεων και επιφέρει ίαση. Περισσότερο από το 60% των όγκων είναι μεταστατικοί κατά τη διάγνωση, ωστόσο μακρά επιβίωση είναι δυνατή, ανεξάρτητα από το στάδιο της νόσου (5ετής επιβίωση, 44%).